Organizm człowieka został wyposażony w różnorodne, nieswoiste mechanizmy obronne, które mają znaczenie przede wszystkim w początkowej fazie obrony. Mechanizmy te można podzielić na miejscowe oraz układowe.
W mechanizmie układowym ważną rolę odgrywa gorączka. Powstaje ona w wyniku zaktywowania makrofagów przez poszczególne drobnoustroje. Wówczas dochodzi do wydzielenia cytokin, z których najważniejsze są interleukiny 1 oraz interleukiny 6.
Gorączka powstaje na skutek pobudzenia przez cytokiny ośrodka termoregulacji. Umiejscowiony jest on w podwzgórzu. Wzrost temperatury ciała powoduje ograniczenie namnażania drobnoustrojów chorobotwórczych.
W wyniku zakażenia wirusami dochodzi do produkcji interferonu. Należy on do rodziny cytokin. Wyróżnia się interferon typu I oraz typu II. Ten pierwszy jest uwalniany w głównej mierze przez komórki jądrzaste.
Ten rodzaj interferonu powoduje zahamowanie syntezy wirusów w komórkach, które jeszcze nie uległy zakażeniu. Interferon typu II powstaje na skutek aktywacji komórek T. Powoduje on aktywacje makrofagów oraz naturalnych komórek bójczych.
Za eliminację komórek zarażonych przez patogeny odpowiadają naturalne komórki bójcze. W wyniku zmiany składu błon komórkowych, rozpoznają one wtargnięcie drobnoustrojów do organizmu.
Wyróżnia się także miejscowe mechanizmy obronne. Do nich zalicza się w głównej mierze kwaśne środowisko w żołądku, lizozym obecny w ślinie czy łzach czy przepływ moczu.
Fraxiparine - 2850 opinie